15.11.09

ZANG, DANS EN EEN AFRIKAANSE LUNCH...


Vannacht minder goed geslapen. Mijn buurvrouw Anneke ook. Zij dacht dacht dat ik lag te snurken, ik dacht dat zij het was. Het blijkt dat tussen onze kamers in, in het halletje, iemand heeft geslapen en heeft liggen snurken... We ontbijten vroeg, om 6 uur, want we hebben weer een lange rit voor de boeg. We bezoeken vandaag in de buurt van Mzimba een Cordaid project. De rit verloopt deels over een verharde weg door een gebied dat totaal is plat gebrand. Een triest gezicht. Gisteren vertelde de bisschop dat mensen de bossen in brand steken om er daarna brandhout van te maken om te koken. Vandaag krijgen we twee andere verhalen te horen; mensen steken de bossen aan "just for fun" wat ik niet geloof.... en het verhaal dat het een protestactie is tegen projectontwikkelaars uit rijkere buurlanden die de grond kopen .... Ik weet niet welk verhaal ik moet geloven... Het tweede deel van de rit na Jenda is onverhard. De weg is een en al kuil en bobbel en er staan enorme plassen op de weg. Soms zijn de plassen zo diep, dat onze chauffeur eerst even uitstapt, om te kijken of het wel kan..... maar stuurt daarna met precisie onze derde of vierde hands Mazda bus nuit China om de plassen heen. De rit duurt uiteindelijk geen 2, maar 4 uur. Ondertussen zijn we wel gewend dat de tijdsinschatting die onze gids maakt met twee moet worden vermenigvuldigd....Uiteindelijk komen we op het heetst van de dag, het is ruim 30 graden en de zon staat loodrecht boven ons, bij het Malembo project aan en worden ontvangen door vrouwen en kinderen die ons al zingend en dansend begeleiden naar de akkers. Cordaid heeft er voor gezorgd dat vrouwen uit de dorpen collectief het land bewerken en met behulp van irrigatie niet een keer per jaar tijdens de regentijd, maar twee en soms zelfs drie keer per jaar kunnen oogsten. Verder worden er naast mais, het belangrijkste voedsel, ook andere gewassen geteeld, die droogte-bestendiger zijn. Een prima aanpassing aan om lange droge periodes te overleven.... Het ziet er allemaal veel netter en efficiënter uit dan de akkers die we tot nu toe langs de weg hebben gezien. De vrouwen gaan na het oogsten samen naar de markt waar zij een veel hogere prijs kunnen vragen dan wanneer ze individueel zouden gaan.... Ik denk dat zit een prima project is, en ik zie alleen maar blije mensen.... De Chief van het dorp, die als enige met gepoetste schoenen in pak met stropdas loopt, vertelt dat er vroeger tegen het einde van de droge tijd geen voedsel meer was, dat mensen ondervoed raakten en uiteindelijk ook stierven. Door irrigatie van water die met een trap pomp wordt opgepomd, is men minder afhankelijk van de regen in de regentijd en kan met de steeds langer durende droge periodes beter overleven. Ik mag zelf ook even aan de slag met gieter en schoffel. De vrouwen en kinderen lachen mij uit....Ik hoor ze denken..... een blanke, rijke mevrouw uit een ver land.... wat doet zij hier..... Nu we wat langer tussen de mensen verblijven, wordt de sfeer gemoedelijker en durf ik voorzichtig een paar foto's te nemen van de kinderen. Sommigen zijn pas 3 of 4 jaar oud en slepen op hun rug hun broertje of zusje mee..... Het leven is hier verre van gemakkelijk, en toch blijven ze vriendelijk lachen... Het wordt pas echt leuk als ik op mijn digitale camera kan laten zien hoe ze op de foto staan. Nu wil iedereen op de foto.... en staan ze in de rij voor mij.... Als ik in mijn tas nog een mueslireepje vind (reservevoedsel...) en die in stukjes breek om te verdelen, komen er uit alle hoeken en gaten kleine kinderen aangerend. Ik heb nooit genoeg voor iedereen en vind het vreselijk dat ik sommige kinderen moet telleurstellen.... We worden uitgenodigd voor de lunch in een echt afrikaans dorpje met kleine huisjes (hutjes) die we in het Afrika museum bij Nijmegen ook kunnen zien. Weer worden we met zang en dans ingehaald en ik voel me een beetje prinses Maxima..... Terwijl de rest van het dorp buiten toekijkt, krijgen wij binnen in een van de huisjes een feestmaal. De mensen uit dit dorp zijn erg arm, moeten rondkomen van minder dan 3 dollar per maand en eten vrijwel nooit vlees. Nu staan speciaal voor ons enorme schalen met geit en kip op tafel De maïspap (zumi) ken ik nog uit Ghana, waar ik 20 jaar geleden ben geweest.... Het is net stopverf, maar het is niet vies. Ik neem een klein stukje kip. Zuster Rita, jarenlang in Zambia geweest, vertelt dat we ons bord niet hoeven leeg te eten, maar dat we het vlees wel moeten nemen..... Na het eten van de kip, krijg ik meteen last van mijn buik..... het zal wel tussen mijn oren zitten...... want de zumi, de rijst, het sausje van okra's en het gestoofde pompoenblad zijn best lekker..... Ik voel mij enigszins bezwaard als we weer naar buiten stappen. De mensen hebben hier niets dan wat ze aanhebben en een huisje waar vrijwel niets in staat... Ik vraag aan onze gids hoe de mensen naar ons kijken, of ze niet boos of jaloers zijn op ons.... blanken met geld en kansen..... Hij zegt dat de mensen hier heel erg blij zijn dat dat wij van zo ver helemaal naar hun toekomen...... Ik kan het niet helemaal geloven...

Geen opmerkingen:

Een reactie posten

Blogarchief

Volgers